Przechodzimy jednak do codziennej porcji grafomanii: Każdy potwór - obojętnie predator, ksenomorf czy pająk-mutant - każdy potwór jest kiedyś dzieckiem, jest mały i zastanawia się, gdzie mama. A często mama-potwór kocha bardziej, niż mama-człowiek. Tak samo jak te oślinione istoty z kłami, dredami czy ośmioma oczami i sześcioma odnóżami, wydają się nam straszne - tak i my ludzie nie jawimy się im jako najpiękniejsi. Wszystko przed nami ucieka w głąb kniei - chupacabra, rake, sasquatch i cała reszta potworowatej wiary. Zastanówmy się, czemu?
Człowiek jest fajny, człowiek jest gładki i wrażliwy - a to potwór ucieka, ten brutalny i krwiożerczy? No chyba coś tu nie gra; potwory nie mają sklepów z mięsem, nie marnują truchła zabitych zwierząt - kto tu jest bardziej morderczy? Te stwory, które jeszcze nie wyginęły (czyt. "ludzie ich nie wybili do ostatka") dobrze wiedzą co robią, wpadając w panikę na widok człowieka.
A tak naprawdę w głębi, w głębi - wszystkie istoty są takie same, chcą żyć i żeby dać im spokój. Kiedy jedni krzyczą, biorą siekierę, wpadają na widok potwora w szał agresji albo paniki - ja potrafiłem się z nimi zaprzyjaźnić, wspólnie mieszkać, i nikomu się krzywda nie stała - chyba, że przez przypadek.
Szarego kosmitę będę gonił, złapię i go zawiozę na sankach na rynek; ksenomorfa spróbuję wyeliminować drogą ekstrakcji przez okno; z predatorem mogę przeżyć jedynie w walce na gołe piąstki; a do pająka-mutanta nic nie mam. O tych kolegach przez cały dzień nie myślę, ponieważ to są normalne istoty, których zachowanie jest do przewidzenia i wynika z ich wzorców racjonalnego myślenia oraz moralnych reguł. Natomiast ludzie - chce mi się wymiotować, ilekroć pomyślę o postaciach z naszej elity, skorumpowanych przez Niemców a zwykłych obywateli mających za nic lub gorzej, za cele do wyeliminowania; przeszywają mnie dreszcze, wręcz konwulsje na myśl o niektórych osobach z mojej rodziny - chociaż to ja jestem mutantem i zboczeńcem - i przez cały dzień martwię się tylko nimi, najobrzydliwszymi i najstraszliwszymi potworami, jakie przewijają się przez moje życie: zamożnymi uśmiechniętymi ludźmi, zgrywającymi śmietankę wielkopolskiej społeczności.
Najpierw ogarnę sytuację tutaj - już się nie śmieją, ale jeszcze nie siedzą. A potem pojadę do Warszawy i zagramy sobie w dowództwie służb i wojsk w taką bardzo potrzebną grę: "do ostatniego szmaciarza". Bo moim największym wrogiem nie są teraz istoty międzywymiarowe - jak być powinno - nie obcy z kosmosu, nie Rosjanie ani Niemcy - ale chciwi polscy zdrajcy; i ich wytępię.
A na poniższym materiale filmowym: jak wyglądają moje warunki pracy, kto ukradł mi medal, kto pieniądze, a kto całe życie, czy mógłbym pocałować się z dziewczyną tak, żeby mieć pewność, że z mojego gardła nic akurat wtedy nie wyjdzie, ile zostało we mnie potwierdzonych pasożytów i czy przodkowie ginęliby za ojczystą mowę, gdyby wiedzieli, jakie skundlone pokolenia sprzedajnych szmaciarzy po nich nadejdą.
On the video I explain, why German secret services use to frame the most valuable brains of other NATO countries in whatever disgusting allegations their immoral minds can come up with. Transmission from Studio 7 : the onion field.